Σκεφτόμουνα να αρχίσω μια σειρά από σχόλια γύρω από αυτά που απολαμβάνω και σιχαίνομαι από την καθημερινή μου ζωή. Μάλλον επειδή έχω πάψει να είμαι μουρτζούφλης είπα να αρχίσω από κάτι μου μου αρέσει, το μοναδικό καφενείο στο χωρίο μας. Στην Αμερική, μπορεί να πεί κανείς ότι δεν υπάρχει κουλτούρα γύρω από τον καφέ. Ότι υπάρχει, έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια, γύρω από τα Στάρμπακς, τα οποία δεν έχουν και πολύ καλό καφέ. Με λίγα λόγια είναι η κουλτούρα του παίρνω ένα καφέ "to go" και γυρίζω στην δουλειά. Μιά όαση στο Πρίνστον, είναι το καφενείον "ο μικρόκοσμος". Δεν ξέρω γιατί μα τον τελευταίο καιρό τον επισκέποτομαι σχεδόν καθημερινά. Έκει γύρω στις τρείς με το διάλλειμα στην μέση της ημέρας - αντί για σιέστα. Μπορεί να είναι για τις γλυκιές κοπέλες. Μπορεί γιατί δεν υπάρχει κάτι καλύτερο. Δυστυχώς σπάνια κάθομαι, συνήθως καπουτσίνο στο χέρι και πίσω για την δουλειά. Κάποιες φορές, αν βρείς κάποιον γνωστό κάνεις και ένα τσιγάρο στο παγκάκι...
18.8.06
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
τι ωραίο κομματάκι μας έβαλες εδώ...Στο πρίνστον ε? Πλάκα έχει...Οι έλληνες της αμερικής είμαστε πολύ περίεργη πάστα...Στείλε κανα μειλ αμα βρεθείς από Βοστώνη πλευρά
Κάποια στιγμή θα βρεθώ Βοστώνη, μπορεί πριν τα χριστούγεννα, η τον Φλεβάρη, έχω και πολύ κόσμο να δώ... Ελπίζω να τα πούμε
Όσο για τους Έλληνες της Αμερικής, σίγουρα είναι πολύ περίεργη πάστα, αλλά δεν νομίζω ότι χωράω στο στερεότυπο. Και έτσι έχω μείνει με το σκέτο Έλληνας...
Δημοσίευση σχολίου